نوروپاتی عصب فمورال

نوروپاتی عصب فمورال

نوروپاتی عصب فمورال یکی از بزرگترین اعصاب اندام تحتانی است که از لگن شروع شده و به شاخه های کوچک زیادی تقسیم می شود . این عصب کنترل عضلات ران را برعهده دارد که باعث بالا  آوردن ران و ساق و وجود حس در اندام‌های تحتانی و قسمت جلوی ران می شود.

عصب فمورال

عصب فمورال ممکن است به دلایل مختلفی دچار آسیب شود که این عارضه را نوروپاتی عصب فمورال یا اختلال در عصب فمورال می نامند. این آسیب دیدگی ممکن است بر روی توانایی پاها برای حرکت اختلال ایجاد کند و یا باعث بروز مشکل در ارتباط با حس در پاها و کف پا شود.

آسیب دیدگی عصب فمورال می‌‌تواند به دلایل زیر به وجود بیاید:

 تروما، خونریزی، شکستگی لگن، ایجاد فشار طولانی مدت بر روی عصب، اثر داروهای شیمیایی، برخی عفونت ها، آسیب ناشی از بیماری ها (مانند دیابت)، وجود تومور یا زائده‌ که باعث مسدود شدن یا گیر افتادن یک بخش از عصب شده است.

علائم نوروپاتی عصب فمورال

• بی حسی یا سوزن سوزن شدن پا
• درد جلوی استخوان ران
• ضعف و کاهش قدرت عضله چهارسرران (بیمار به راحتی قادر به صاف کردن ساق پای خود نمی باشد)
• کاهش حس لامسه در جلوی ران و قسمت میانی ساق پا
• و...

 

برای ادامه مطالعه مطلب نوروپاتی عصب فمورال کلیک کنید.

عملکرد منیسک های زانو (بخش دوم)

عملکرد منیسک های زانو (بخش دوم)

همانطور که در بخش اول گفته شد منیسک های زانو بافت هایی از جنس ساختمان غضروف رشته ای (فیبروکارتیلاژ) هستند که به بافت غضروف شبیه ، اما به مراتب محکم تر از آن و با خاصیت ارتجاعی زیاد مثل لاستیک هستند.آنها مانند بالشتکی در بین دو استخوان اصلی تشکیل دهنده مفصل زانو، یعنی بین استخوان ران (فمور) و ساق (تیبیا) قرار گرفته اند.منیسک‌ های زانو در مقطع، مثلثی شکل بوده و در حاشیه‌ها ضخیم‌تر هستند.بخش محیطی منیسک‌ها حاوی عروق خونی بوده که از طریق کپسول مفصلی و سینوویوم صورت می‌گیرد. این نواحی به هنگام آسیب قدرت ترمیم دارند.

وظیفه اصلی منیسک ها جذب شوک های ضربه ای است که به زانو وارد می شود.

در موقع دویدن هر بار که کف پای ما به زمین می رسد، استخوان تیبیا (ساق) و فمور (ران) در محل مفصل زانو به شدت به یکدیگر کوبیده می شوند و مینیسک با قرار گرفتن بین این دو استخوان شدت این ضربه را کاهش می دهد.یک توپ را تصور کنید که روی یک سطح صاف قرار گرفته است، این توپ انتهای استخوان فمور است و آن سطح صاف سر استخوان تیبیا. منیسک‌ها در واقع به دور انتهای گرد استخوان فمور می‌پیچند، و فضای میان آن و کف استخوان تیبیارا پُر می‌کنند.

 

برای ادامه مطالعه مطلب عملکرد منیسک های زانو (بخش دوم) کلیک کنید.

آناتومی زانو _ منیسک های زانو (بخش اول)

آناتومی زانو _ منیسک های زانو (بخش اول)

با ما همراه باشید تا به یکی از بخش­های آناتومی زانو بنام منیسک های زانو آشنا شوید. منیسک های زانو که شامل دو ساختار C شکل به نام های منیسک های داخلی و خارجی هستند ، مانند بالشتکی در بین دو استخوان اصلی تشکیل دهنده مفصل زانو، یعنی بین استخوان ران (فمور) و ساق (تیبیا) قرار گرفته اند.منیسک‌ های زانو در مقطع، مثلثی شکل بوده و در حاشیه‌ها ضخیم‌تر هستند. دور تا دور منیسک ها در زیر  توسط رباط های محکمی به لبه پلاتوی تیبیا چسبیده و محکم شده است.

بخش محیطی منیسک‌ها حاوی عروق خونی بوده که از طریق کپسول مفصلی و سینوویوم صورت می‌گیرد. این نواحی به هنگام آسیب قدرت ترمیم دارند.قسمت های داخلی تر منیسک رگ خونی ندارد و تغذیه آن فقط از طریق انتشار موارد از مایع سینوویال است. این قسمت از منیسک اگر پاره شود قابلیت ترمیم ندارد. به این ناحیه قسمت سفید منیسک می گویند.

جنس منیسک ها فیبروکارتیلاژ است که به بافت غضروف شبیه ، اما به مراتب محکم تر از آن و با خاصیت ارتجاعی زیاد مثل لاستیک هستند.

 

برای ادامه مطالعه مطلب آناتومی زانو _ منیسک های زانو (بخش اول) کلیک کنید.

استئونکروز زانو

استئونکروز زانو

استئونکروز یا نکروز آواسکولار زانو (AVN)، زمانی اتفاق می افتد که خونرسانی به بخشی از استخوان فمور و یا پروگزیمال تیبیا مختل می شود. از آن جایی که سلول های استخوانی جهت سالم ماندن به جریان خون ثابتی نیاز دارند، هرگونه اختلال (کاهش یا قطع) در جریان خون بافت زنده استخوان می تواند منجر به از بین رفتن تدریجی سلول های استخوانی و مرگ بافت های استخوانی شود.

به طور کلی، زانو دومین محل شایع برای ابتلا به استئونکروز است و به مراتب کمتر از استئونکروز لگن اتفاق می افتد، و شامل استئونکروز خودبه خودی زانو (SPONK)یا استئونکروز ثانویه زانو می باشد.

استئونکروز زانو، عمدتا در قسمت دیستال و مدیال استخوان ران و قسمت داخل زانو اتفاق می افتد، اما احتمال بروز استئونکروز در قسمت خارجی زانو و یا استخوان تیبیا وجود دارد.

احتمال بروز این اختلال در تمامی سنین وجود دارد، اما عمدتا در افراد بالای ۶۰ سال شایع می باشد.

خانم ها سه برابر بیشتر از مردان در معرض ابتلا به استئونکروز زانو قرار دارند.

بیشتر مبتلایان دارای بیماری های زمینه ای هستند یا در اثر آسیب به این عارضه مبتلای می شوند.

استئونکروز زانو موجب اختلال در عملکرد مفصل زانو و بروز درد می شود  و در صورت عدم درمان به موقع باعث ایجاد آرتروز زانو خواهد شد. در صورتی که در مراحل اولیه تشخیص داده شود، اقدامات درمانی مانند مصرف دارو به منظور تسکین درد و یا محدود کردن دامنه حرکتی، موثر واقع خواهد شد. در مراحل پیشرفته، جهت پیشگیری از بروز آسیب های بیشتر به استخوان و بهبود عملکرد مفصل روش های جراحی توصیه خواهد شد.

 

برای ادامه مطالعه مطلب استئونکروز زانو کلیک کنید.

دررفتگی خلفی زانو

دررفتگی خلفی زانو

دررفتگی های زانو عارضه ای نادر هستند که عمدتا به دنبال ترومای شدید رخ می دهند و یکی از اورژانس های ارتوپدی محسوب می شوند.

این عارضه بر اساس جابجایی تیبیا نسبت به فمور به انواع قدامی، خلفی، مدیال، لترال و روتاری تقسیم‌شده است.

انواع دررفتگی زانو

دررفتگی خلفی زانو، با توجه به احتمال آسیب نوروواسکولار، جزء خطرناک ترین آسیب های زانو است و می تواند تهدیدکننده حیات اندام باشد.

به دلیل جا افتادن های خودبه خودی، شیوع دقیق این دررفتگی مشخص نیست.

دررفتگی خلفی از شیوع بیشتری نسبت به نوع قدامی (تقریبا ۷۰ درصد) برخوردار است .

دررفتگی خلفی زانو

تشخیص:

• رادیوگرافی ساده
• استفاده از MRI به منظور بررسی آسیب های لیگامانی

 

 

برای ادامه مطالعه مطلب دررفتگی خلفی زانو کلیک کنید.

استئوتومی مضاعف (double osteotomy)

استئوتومی مضاعف (double osteotomy)

بیشتر موارد جراحی های استئوتومی در ناحیه پروگزیمال تیبیا (۷۰ %) و دیستال فمور(۱۰-۵ %) انجام می شوند ، در برخی موارد پیچیده ، هنگامی که استئوتومی در یک سطح (در بالا یا زیر مفصل زانو) به طور مناسب ناهنجاری را برطرف نکند ، ممکن است برای حل مشکل به ترکیبی از هر دو روش نیاز داشته باشیم  که تحت عنوان استئوتومی مضاعف (double osteotomy) نامیده می شود.

استئوتومی دیستال فمور و پروگزیمال تیبیا (double osteotomy)

در موارد دفرمیتی همزمان قسمت پروگزیمال و دیستال اندام امکان اصلاح کامل با یک سطح استئوتومی وجود ندارد.

مفصل هیپ، زانو و مچ پا ارتباط عملکردی نزدیکی با هم دارند و بدراستایی (Mal alignment) در یکی از مفاصل بزرگ تحمل کننده ی وزن می تواند باعث اختلال کارکردی در سایر مفاصل شود. همچنین مطالعات بیومکانیک نشان داده اند که دفرمیتی والگوس و واروس باعث افزایش بار مفصل تیبیوفمورال در مدیال و لترال می شود. به طور کلی اهداف اصلی این جراحی صرف نظر از نوع استئوتومی ( بالای تیبیا، پایین فمور یا هر دو )، اصلاح بدشکلی و تغییر زاویه مفصل زانو (joint obliquity) ، جلوگیری از پیشرفت تخریب کمپارتمان زانو ، اصلاح راستای کلی اندام تحتانی و طبیعی شدن محور مکانیکی اندام می باشد.

 

برای ادامه مطالعه مطلب استئوتومی مضاعف کلیک کنید.