علل خالی شدن زانو (Giving way knee)

علل خالی شدن زانو (Giving way knee)

 

علل خالی شدن زانو; خالی شدن زانو معمولا به دنبال آسیب های لیگامانی ایجاد می شود. استخوان های زانو (استخوان فمور و تیبیا) به کمک ساختارهای فیبرمانندی به نام لیگامان یا رباط به هم متصل می شوند.

در مفصل زانو چهار لیگامان اصلی وجود دارد: ACL (رباط صلیبی قدامی)، PCL (رباط صلیبی خلفی)، MCL (رباط جانبی داخلی)، LCL (رباط جانبی خارجی)

حس ناپایداری زانو یا همان خالی شدن زانو معمولا به علت آسیب دیدن حداقل یکی از این لیگامان ها بوده که منجر به این می شود که استخوان های زانو به درستی و محکم در کنار هم قرار نگیرند.

ناپایداری زانو معمولا در هنگام چرخش زانو یا حرکت به طرفین حس می شود. که ممکن است در فعالیت های ورزشی یا حتی در فعالیت های ساده ای مانند سوار یا پیاده شدن از اتومبیل رخ دهد.

انواع آسیب های لیگامانی:

زمانی که یک لیگامان آسیب می بیند این آسیب می تواند از یک آسیب جزئی که با اقدام هایی ساده بهبود می یابد تا پارگی کامل لیگامان که بدون جراحی بهبود نمی یابد متفاوت باشد...

 

 

برای ادامه مطالعه مطلب علل خالی شدن زانو کلیک کنید.

ترمیم ریشه منیسک (meniscus root repair )

ترمیم ریشه منیسک (meniscus root repair )

ترمیم ریشه منیسک (meniscus root repair ) : ریشه قسمتی از شاخ خلفی منیسک می باشد که آن را به بخش میانی زانو، نزدیک محل اتصال رباط صلیبی خلفی به استخوان تیبیا (درشت نی)، متصل می کند. ریشه منیسک زانو باعث ثبات فیبرهای حلقوی محیطی منیسک می شود، منیسک را در جای خود نگه می دارد و از بیرون زدگی منیسک جلوگیری می کند.در صورت کنده شدن ریشه منیسک، اتصال منیسک به تیبیا سست شده و در عملکرد آن اختلال ایجاد می شود.همچنین ترمیم نشدن کندگی ریشه منیسک، می تواند منجر به اختلال در عملکرد مفصل زانو و همچنین آرتروز زانو شود.

ریشه های منیسک

نمای MRI T2 از کندگی ریشه منیسک

شیوه های درمانی

با توجه به فاکتور های زیر یکی از شیوه های درمانی انتخاب می شود:

1. سن بیمار
2.  شرایط کلی غضروف مفصل
3. شدت علائم
4. مدت زمانی که از کندگی ریشه منیسک گذشته

 

 

برای ادامه مطالعه مطلب ترمیم ریشه منیسک کلیک کنید.

 

توان بخشی بیماران با دررفتگی زانو

توان بخشی بیماران با دررفتگی زانو

 

توان بخشی بیماران با دررفتگی زانو با توجه به میزان آسیب دیدگی لیگامان ها و نحوه درمان مورد استفاده ، متفاوت است. در این موارد ممکن است برای بازگشت به ورزش یا فعالیت‌های پرفشار سابق به برنامه توان بخشی طولانی مدت نیاز باشد.

در اغلب موارد دررفتگی مفصل زانو به منظور ترمیم لیگامان ها، پارگی منیسک ها و آسیب غضروفی جراحی آرتروسکوپی لازم است.  پس از جراحی و جااندازی مفصل مدتی بی حرکت شده و پس از آن فیزیوتراپی جهت افزایش دامنه حرکتی مفصل انجام می شود. در برخی موارد نیز پس از چند هفته تا چند ماه فیزیوتراپی ممکن است بیمار نیاز به عمل جراحی جهت ترمیم لیگامان های آسیب دیده داشته باشد.

اقدامات مراقبتی پس از درمان دررفتگی مفصل زانو عبارتند از:

• ممکن است لازم باشد برای مدتی از بریس یا زانوبند طبی استفاده شود. برخی از بریس‌های زانو به نحوی طراحی شده‌اند که به صورت کنترل شده اجازه می‌دهند زانو کمی حرکت کند و بدین ترتیب از خشک شدن زانو جلوگیری می‌شود.
• و...

 

برای ادامه مطالعه مطلب توان بخشی بیماران با دررفتگی زانو کلیک کنید.

سندرم کمپارتمان مزمن ساق پا

سندرم کمپارتمان مزمن ساق پا

 

هر گروه از ماهیچه‌های دست‌ و پا، همراه با رگ‌های خونی و عصب‌های مجاور خود، در فضایی قرار می‌گیرند که توسط بافتی به نام فاسیا (لایه پوششی فیبری) احاطه می‌شوند که کمپارتمان نامیده می‌شوند.

چند دقیقه بعد از فعالیت عضلات افزایش حجم موقتی پیدا می کنند، این افزایش حجم (در حدود بیست درصد) معمولا بر اثر پرخونی که در عضله ایجاد می شود و در پایان فعالیت بدنی به تدریج از بین می رود. با افزایش حجم عضلات، فشار درون کمپارتمان افزایش می یابد. در مواردی ممکن است افزایش فشار در بافت نرم منجر به افزایش فشار مایع میان بافتی شده، گردش خون پا را دچار اختلال کند و باعث درد، تورم و گاهی اوقات ناتوانی عضلات شود، این حالت سندرم کمپارتمان مزمن یا فشاری  (Chronic exertional compartment syndrome (CECS نامیده می شود.

علائم سندرم کمپارتمان مزمن

علائم سندرم کمپارتمان مزمن بیشتر به‌طور تدریجی در طی انجام تمرین ورزشی ( معمولا بعد از ۱۵ دقیقه از شروع فعالیت) بروز می‌کنند و پس از توقف فعالیت برطرف می‌شوند. این علائم عبارت‌اند از:

• مهمترین علامت سندروم کمپارتمان مزمن درد ساق است
• درد و گرفتگی با شدت یافتن فعالیت بدنی افزایش می یابد و با قطع فعالیت بدنی از بین می رود
• در ۸۰-۷۰ درصد موارد درد در هر دو ساق احساس می شود
• بی حسی در ناحیه جلوی ساق
• و...

 

برای ادامه مطالعه مطلب سندرم کمپارتمان مزمن ساق پا کلیک کنید.

عملکرد منیسک های زانو

عملکرد منیسک های زانو (بخش دوم)

همانطور که در بخش اول گفته شد منیسک های زانو بافت هایی از جنس ساختمان غضروف رشته ای (فیبروکارتیلاژ) هستند که به بافت غضروف شبیه ، اما به مراتب محکم تر از آن و با خاصیت ارتجاعی زیاد مثل لاستیک هستند.آنها مانند بالشتکی در بین دو استخوان اصلی تشکیل دهنده مفصل زانو، یعنی بین استخوان ران (فمور) و ساق (تیبیا) قرار گرفته اند.منیسک‌ های زانو در مقطع، مثلثی شکل بوده و در حاشیه‌ها ضخیم‌تر هستند.بخش محیطی منیسک‌ها حاوی عروق خونی بوده که از طریق کپسول مفصلی و سینوویوم صورت می‌گیرد. این نواحی به هنگام آسیب قدرت ترمیم دارند.

وظیفه اصلی منیسک ها جذب شوک های ضربه ای است که به زانو وارد می شود.

در موقع دویدن هر بار که کف پای ما به زمین می رسد، استخوان تیبیا (ساق) و فمور (ران) در محل مفصل زانو به شدت به یکدیگر کوبیده می شوند و مینیسک با قرار گرفتن بین این دو استخوان شدت این ضربه را کاهش می دهد.یک توپ را تصور کنید که روی یک سطح صاف قرار گرفته است، این توپ انتهای استخوان فمور است و آن سطح صاف سر استخوان تیبیا. منیسک‌ها در واقع به دور انتهای گرد استخوان فمور می‌پیچند، و فضای میان آن و کف استخوان تیبیارا پُر می‌کنند.

 

برای ادامه مطالعه مطلب عملکرد منیسک های زانو کلیک کنید.

کشیدگی و پارگی عضلات پشت ساق

کشیدگی و پارگی عضلات پشت ساق (calf strain)

 

پشت ساق دو عضله با نام های گاستروکنمیوس (Gastrocnemius muscle) و سولئوس (Soleus muscle) قرار گرفته اند. عضله سولئوس کوچکتر است و زیر گاستروکنمیوس قرار دارد.

این دو عضله در پایین توسط تاندون مشترک آشیل به استخوان پاشنه متصل شده اند و با انقباض خود موجب پایین آمدن کف پا می شوند. عضله گاستروکنمیوس در بالاتر از زانو به کندیل های استخوان ران می چسبد و انقباض آن موجب خم شدن زانو می شود.

علل کشیدگی عضلات ساق پا:

این عضلات ممکن است بر اثر عوامل زیر دچار کشیدگی یا پارگی شوند:

• ضربه مستقیم
• اعمال کشش ناگهانی روی عضله در فعالیتهای بدنی سنگین و ورزشی
• احتمال آسیب عضلات پشت ساق در ورزش هایی که جهت حرکت فرد به ناگهان تغییر می کند یا پرش ناگهانی به جلو یا بالا مانند بسکتبال، تنیس و یا دویدن در زمین ها ناهموار و سراشیبی بیشتر است.
• گرم نکردن کافی قبل از ورزش

 

برای ادامه مطالعه مطالب کشیدگی و پارگی عضلات پشت ساق کلیک کنید.

جلوگیری از عفونت در جراحی تعویض مفصل زانو

تعویض مفصل زانو که به آن آرتروپلاستی زانو هم میگویند نوعی جراحی است که با استفاده از آن سطح مفصلی استخوان های فمور و تیبیا در زانو را با یک مفصل مصنوعی جایگزین می کنند.

 

هیچ جراحی بدون ریسک نیست. در درصد کمی از بیماران (۱-۳ درصد) امکان ایجاد عفونت پس از جراحی تعویض مفصل زانو وجود دارد.
عفونت ممکن است روی زخم محل جراحی و یا در عمق زانو اطراف مفصل مصنوعی ایجاد شود. گاهی عفونت بلافاصله بعد از جراحی رخ می دهد و گاهی بعد از مرخص شدن و رفتن به خانه ایجاد می شود. حتی در برخی موارد ممکن است عفونت سال ها پس از جراحی رخ دهد.
بهر حال نیاز است که ما اقدامات لازم برای جلوگیری از عفونت در جراحی تعویض مفصل زانو را بدانیم.

 

برای ادامه مطالعه مطلب جلوگیری از عفونت در جراحی تعویض مفصل زانو کلیک کنید.

آرتروسکوپی چیست؟

آرتروسکوپی و تشخیص آسیب های مفصلی و بیماری با یک شرح حال پزشکی کامل، معاینه فیزیکی و معمولا گرافی با اشعه ایکس شروع می شود. تست های اضافی مانند تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) یا توموگرافی کامپیوتری (CT scan)  نیز ممکن است مورد نیاز باشد.

این جراحی یک عمل حداقل تهاجمی در مفصل است که در آن معاینه و همچنین درمان آسیب، با استفاده از آرتروسکوپ انجام می شود. دو برش کوچک در پوست بیمار ایجاد می شود و از  نرمال سالین (مایع طبیعی بدن انسان) برای ایجاد فضای جراحی استفاده می شود. ابزار جراحی کوچکتر از ابزارهای سنتی است.  سپس ابزارهایی به اندازه مداد، که حاوی یک لنز کوچک و سیستم نورپردازی است، به منظور بزرگ کردن و روشن ساختن درون مفصل، وارد مفصل می شود. دوربینی که به آرتروسکوپ متصل است، تصویری از مفصل روی یک صفحه نمایش تلویزیونی را نشان می دهد،  به جراح امکان مشاهده  غضروف، رباط ها و زیر کشکک را می دهد. جراح می تواند مقدار یا نوع آسیب را تعیین کند و سپس اگر نیاز باشد، مشکل را اصلاح نماید و بافت های مفصلی پاره شده مانند رباط ها را تشخیص و بازسازی کند.

 

برای ادامه مطالعه مطلب آرتروسکوپی چیست؟ کلیک کنید.

تزریق موضعی کورتیکواستروئید

تزریق موضعی کورتیکواستروئید (داخل و اطراف زانو)

 

تزریق کورتیکواستروئید (کورتون یا کورتیزون شات) در نقطه ای خاص از بدن ( مانند مفصل زانو، مچ پا، آرنج، لگن، شانه، ستون فقرات و مچ دست ) باعث کاهش التهاب و تسکین درد در آن موضع خاص می شود. کورتیزون شات ها معمولا حاوی یک داروی کورتیکواستروئیدی طولانی اثر و یک بی حس کننده موضعی هستند. انواع کورتیکواستروئیدهای قابل استفاده عبارتند از:

• متیل پردنیزولون
• تریامسینولون
• بتامتازون LA

از مهمترین مزایای این روش این است که تزریق مستقیم می تواند سریعا موجب کاهش درد و التهاب شود. اثربخشی دارو شامل بهبودی کوتاه مدت یک هفته ای و همچنین واکنش طولانی تر ۱۲ هفته ای است. به این معنی که حداقل یک هفته و حداکثر تا ۱۲ هفته باعث کاهش درد می شود.

اندیکاسیون های تزریق کورتیکواستروئید داخل زانو

• استئوآرتریت متوسط
• بیماریهای روماتولوژیک

اندیکاسیون های تزریق کورتیکواستروئید اطراف زانو

• بورسیت های اطراف زانو
• تاندونیت ها (التهاب تاندونی)

اندیکاسیونهای تزریق کورتیکواستروئید داخل یا اطراف زانو

عوارض تزریق کورتیکواستروئید در مفصل زانو

تزریق کورتون با وجود اثرات درمانی مثبت، ممکن است عوارض نادری را به همراه داشته باشد که مهمترین آنها عبارتند از:

• ورم کردن زانو بلافاصله پس از تزریق
• عفونت مفصلی
• و...

برای ادامه مطالعه تزریق موضعی کورتیکواستروئید کلیک کنید.